Με ιδιαίτερη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η από κοινού συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης Τεγέας με τη Λέσχη Ανάγνωσης Ψυχικού. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα θεάτρου του Πολιτιστικού Κέντρου του Ιδρύματος Μιχαήλ Ν. Στασινόπουλος – ΒΙΟΧΑΛΚΟ και συζητήθηκε το βιβλίο του Kazuo Ishiguro με τίτλο «Τα απομεινάρια μιας μέρας». Τη συνάντηση συντόνιζε όπως πάντα η κ. Παπάζογλου, η οποία συντονίζει άλλωστε και τις 2 Λέσχες Ανάγνωσης.

Το κλίμα της συνάντησης ήταν πανηγυρικό, θετικά διακείμενο και ιδιαιτέρως θερμό. Τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ψυχικού υποδέχτηκαν στο Πολιτιστικό Κέντρο τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Τεγέας προσφέροντας σπιτικά εδέσματα τα οποία συνόδευαν τον καφέ που προσφέρθηκε από πλευράς Κοινωφελούς Ιδρύματος. Ακολούθησε μία σύντομη περιγραφή της φύσης και του σκοπού του Ιδρύματος από την κ. Στασινοπούλου, ξενάγηση στους χώρους του Πολιτιστικού Κέντρου και της Δανειστικής Βιβλιοθήκης και κατόπιν συγκεντρώθηκαν όλα τα μέλη στην αίθουσα θεάτρου όπου και πραγματοποιήθηκε η συζήτηση του βιβλίου. Της συζήτησης προηγήθηκε η προβολή trailer της ταινίας, η οποία βασίστηκε στο εν λόγω έργο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο που συζητήθηκε :

Πρόκειται για ένα έργο μεγάλης λογοτεχνικής αξίας, του βραβευμένου με Νόμπελ συγγραφέα,  Kazuo Ishiguro, ένα ψυχογράφημα βαθιάς ενδοσκόπησης, μια ιστορία όπου μέσω της αφήγησής της, γινόμαστε μάρτυρες όχι μόνο ενός οδοιπορικού που αφορά τον κεντρικό ήρωα αυτής, αλλά της απεικόνισης μιας ολόκληρης κοινωνίας μέσω στο πέρασμα του χρόνου, και της σταδιακής φθοράς μιας τάξης που ξεθωριάζει και μένει στο μυαλό μας μόνο ως μια πολιτιστική ανάμνηση αυτών που έφυγαν και δεν γυρίζουν πίσω, με ό,τι καλό ή κακό μπορεί να την συνοδεύει.  Βρισκόμαστε, λοιπόν, στην Αγγλία, στον απόηχο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στίβενς, για δεκαετίες ολόκληρες, υπήρξε ο μπάτλερ του Ντάρλινγκτον Χολ, ξεκινώντας από την εποχή που η έπαυλη άνηκε στον ίδιο τον Λόρδο Ντάρλινγκτον. Στο σήμερα, η έπαυλη έχει περάσει στα χέρια του Αμερικανού τζέντλεμαν κύριου Φάραντεϊ. Όταν αυτός θ’ απουσιάσει από την έπαυλη για προσωπικούς λόγους, προτείνει στον Στίβενς να πάρει μία άδεια, ακόμα και να δανειστεί το αυτοκίνητό του, προκειμένου να ξεκουραστεί και να γεμίσει τις μπαταρίες του. Και ο Στίβενς δέχεται με χαρά την πρόταση αυτή, αφού πιστεύει πως ένα ταξίδι στην αγγλική ύπαιθρο θα τον ανανεώσει και θα του επιτρέψει να επιστρέψει στα καθήκοντά του με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση και ενέργεια. Αποφασίζει, λοιπόν, με αφορμή το ταξίδι του αυτό, να επισκεφτεί και την πρώην οικονόμο της έπαυλης, την δεσποινίδα Κέντον, και κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού του αυτού αναπολεί τις στιγμές εκείνες που σημάδεψαν τη ζωή του, κάνοντας, παράλληλα, έναν προσωπικό απολογισμό. Η αφήγηση του βιβλίου είναι πρωτοπρόσωπη, με τον Στίβενς ν’ αποτελεί τον πρωταγωνιστή αυτού, κάτι που μας επιτρέπει, μέσω των προσωπικών του εξομολογήσεων, να δούμε όλη την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική εξέλιξη της Αγγλίας, ξεκινώντας την εποχή του Μεσοπολέμου και φτάνοντας μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και το πως ο ίδιος βίωσε όλες αυτές τις αλλαγές, πως τις αντιλήφθηκε, μα και κατά πόσο τον επηρέασαν και διαμόρφωσαν αυτό που ο ίδιος είναι σήμερα. Και μπορεί ο Στίβενς να μην είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο μπορούμε να ταυτιστούμε, καθώς είναι εξαιρετικά αποστειρωμένος, σοβαρός, επιτηδευμένος, ψυχρός και απόμακρος, ωστόσο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πόσο καλή δουλειά έχει κάνει ο Ishiguro συνθέτοντας, όχι μόνο το ψυχογράφημά του, αλλά ολόκληρο το προφίλ του, που υπακούει πλήρως στους κανόνες της εποχής, της θέσης που αυτός που υπηρετεί, ακολουθώντας πολύ συγκεκριμένους κώδικες που αν και φαντάζουν ξένοι στα μάτια μας, είναι πέρα για πέρα αληθινοί και ρεαλιστικοί. Ο Στίβενς είναι ο χαρακτήρας εκείνος που με μια πρώτη ματιά φαντάζει άδειος συναισθημάτων, ανίκανος να αισθανθεί το οτιδήποτε ή να βιώσει κάτι δυνατό, κάτι, όμως, που οφείλεται, και δικαιολογείται απόλυτα, λόγω της ταυτότητάς του. Η ιδιότητά του ως μπάτλερ συνάδει με το γεγονός πως έχει παραγκωνίσει κάθε προσωπική του ανάγκη, αφού κανένα θέλω του δεν μπορεί να είναι πιο ισχυρό από εκείνα των ανθρώπων που υπηρετεί με πίστη και αφοσίωση. Όμως, στη δύση της ζωής του, κι ερχόμενος αντιμέτωπος με την ηρεμία της μοναξιάς του, που του προσφέρει το ταξίδι του αυτό, δεν μπορεί παρά να έρθει αντιμέτωπος με ερωτήματα που τον προβληματίζουν και τον κάνουν ν’ αναρωτιέται αν πράγματι έκανε όλα αυτά που έπρεπε, όπως θα έπρεπε. Και κάπου εκεί, όλες αυτές οι σκέψεις και οι προβληματισμοί, είναι που ραγίζουν το αυστηρό και αποστεωμένο περίβλημα που τον χαρακτηρίζει, με τον ίδιο να σπάει κάτω από το βάρος της σταδιακής συνειδητοποίησης των συναισθημάτων του, αλλά και της εσωτερικής πάλης του σε ό,τι έχει να κάνει με την κόντρα ανάμεσα στην ηθική και στο καθήκον, που αν και τόσα χρόνια τα είχε άρρηκτα συνδεδεμένα στη συνείδησή του, φτάνει να καταλάβει πως δεν είναι έτσι.

“Τα απομεινάρια μιας μέρας”, λοιπόν, είναι ένα βιβλίο βαθιά νοσταλγικό και ανθρώπινο, μια προσωπική ενδοσκόπηση ενός χαρακτήρα που αρνήθηκε ν’ αλλάξει στην πορεία της ζωής του, παρά που όλα γύρω του άλλαζαν, και που στη δύση αυτής καλείται να καταλάβει, πραγματικά και ουσιαστικά, τον ίδιο του τον εαυτό, μα και την αληθινή ταυτότητα της κοινωνίας, όχι αυτής που γνώρισε, αλλά αυτής που αποτελεί μέλος στο σήμερα.