Στην Αρκαδία διατηρείται μεγάλος αριθμός βυζαντινών και μεταβυζαντινών ασκηταριών, ναών και μονών, γεγονός που φανερώνει, εκτός από το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα του πληθυσμού και τη μεγάλη άνθηση του μοναχισμού στην περιοχή.


Η εκκλησιαστική ζωγραφική αντιπροσωπεύεται με ψηφιδωτά του 5ου αιώνα, στην Τεγέα, και με τοιχογραφίες, σε διάφορες περιοχές, από τον 10° αιώνα μέχρι και τους νεώτερους χρόνους και ιδιαίτερα από τον 17° και 18ο αιώνα. Η μελέτη της ζωγραφικής αυτής, εκτός από το ενδιαφέρον που παρουσιάζει για τον ιστορικό της τέχνης, συμβάλλει και στη συγκέντρωση στοιχείων για την ιστορία της περιοχής λόγω της έλλειψης συχνά αρχειακών δεδομένων.


Στην παρούσα ομιλία θα παρουσιαστούν αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της βυζαντινής και μεταβυζαντινής τέχνης της Αρκαδίας, τα οποία δίνουν μια συνολική εικόνα της ζωγραφικής στην περιοχή μετά και από την<FONT