Την Τετάρτη, 20.01.2021, πραγματοποιήθηκε η πρώτη για το έτος 2021, τηλεσυνάντηση των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης Τεγέας. Αντικείμενο συζήτησης ήταν το βιβλίο με τίτλο «Νίκη» του Χ.Α. Χωμενίδη. Οι εντυπώσεις και οι εμπειρίες που βίωσαν τα μέλη της Λ.Α. κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της συζήτησης καθώς, ο συγγραφέας άνοιξε παράθυρα σε κόσμους μέχρι τώρα όχι και τόσο ξεκάθαρους.

Λίγα λόγια για το έργο:

H Νίκη Χωμενίδη, το γένος Νεφελούδη, πέθανε στις 8 Ιουνίου 2008, σε ηλικία 70 ετών. Δεν ήταν πλήρης ημερών, αλλά οι μέρες της πρώτης νιότης της προσμετρήθηκαν από τις μοίρες ως διπλές. Η Νίκη έζησε μία ενδιαφέρουσα ζωή, χωρίς να είναι πάντα δική της. Όμως ποια κοπέλα εκείνης της εποχής, όριζε η ίδια το βήμα της; Ήταν κόρη του Βασίλη Νεφελούδη, προπολεμικού ηγέτη της Αριστεράς, βουλευτή και υποψηφίου δημάρχου Αθηνών. Η μητέρα της είχε βάλει άρβυλο για να πατήσει βουνό με την Αντίσταση. Και η μικρή έζησε την κατοχή και τα χρόνια που ακολούθησαν γέρνοντας σαν καλάμι στον άνεμο της ιστορίας. Με τον πατέρα φυλακή και τη μάνα μακριά. Και μετά, μαζί τους, στην παρανομία, κλεισμένη για χρόνια σε μια αυλή στη Νέα Σμύρνη. Η Νίκη είναι η μητέρα του Χρήστου Χωμενίδη. Ο συγγραφέας διηγείται τη νιότη της, φτιάχνοντας ένα σύμπαν όπου η ιστορία συναντά τη μυθοπλασία, δίνοντας στη νεκρή Νίκη φωνή για να διηγηθεί τη ζωή της σε πρώτο πρόσωπο.

Η Νίκη απλώνει τη ζωή της σαν πανί στις 500 σελίδες του βιβλίου. Πάνω της προβάλλονται τα δραματικά γεγονότα που συγκλόνισαν -και όρισαν- την Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Όμως, προσέξτε: ο Χωμενίδης γραφεί πρωτίστως μυθιστόρημα, κοινώς ακόμα και ένας αλλοδαπός, που δεν έχει την παραμικρή σχέση ή φόρτιση με τα γεγονότα, θα το ακολουθήσει με μια ανάσα ως το τέλος. Αλλά και από την άλλη, η αναπαράσταση της εποχής είναι τόσο επαρκής, ώστε από όποια πλευρά και αν δεις τη «Νίκη», στο τέλος τής πιστώνεις πληρότητα. Ναι, η «Νίκη» είναι πλήρης σε όνειρα και απογοητεύσεις. Και σε μεγάλα ψέματα που σβήνουν μέσα σε πικρές αλήθειες. Από τη μιζέρια της Αριστεράς μέχρι τις συμβατικές φόρμες του έρωτα. Από τους ήρωες ως τους ρεαλιστές. Νομίζω ότι ο αναγνώστης θα γυρίζει συνέχεια γύρω από την πλοκή, πότε με τα γυαλιά του ιστορικού παρατηρητή και πότε με τη ματιά που ακολουθεί μία μυθιστορηματική αφήγηση. Εδώ ο Χωμενίδης διαπράττει και μία πονηριά: έχοντας αλλάξει τα ονόματα των χαρακτήρων του, απέκτησε το δικαίωμα να επενδύσει την πραγματικότητα με περισσότερο μύθο. Αυτό δεν αλλοιώνει την ιστορική ακρίβεια – κάθε άλλο, επιτρέπει στην κλωστή να ξετυλιχτεί πιο γρήγορα, πιο όμορφα.