ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ          

Ξύπνησα από έναν οξύ πόνο στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Προσπάθησα να κουνηθώ μήπως και ανακουφιστώ κάπως, ήταν όμως αδύνατο. Τα πόδια μου ήταν πιασμένα και η ζώνη ασφαλείας είχε μπλοκάρει. Τα μάτια μου, παρέα με το ταρακουνημένο μου κεφάλι, δυσκολεύονταν να εστιάσουν στο εδώ και το τώρα. Έβλεπα θολά και σ’ αυτό δεν έφταιγε μόνο η ελαττωματική όραση μου, αλλά και ο καπνός που πλανιόταν γύρω μου.  Μύριζε καμένο, ακούγονταν σταγόνες που έσταζαν κάπου όχι πολύ μακριά μου κι εγώ ήμουν πιασμένος στην φάκα σαν ποντικός.

Έκανα μερικές λογικές σκέψεις: Αν μυρίζει καμένο πάει να πει ότι κάπου υπάρχει φωτιά.

Αν κάτι στάζει αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από τα καύσιμά μας.

Φωτιά… Καύσιμα…

Όπως ήταν φυσικό τα κύματα φόβου που προκλήθηκαν από αυτές τις σκέψεις διέλυσαν την όποια θολούρα του μυαλού μου σε ένα νανοδευτερόλεπτο. Έπρεπε να βγω από εδώ μέσα πριν την αναμενόμενη έκρηξη. Ναι αλλά πως;

Θυμήθηκα τον σουγιά που είχα στην τσέπη του παντελονιού μου. Δεν μου πήρε παρά μισό λεπτό να κόψω την ζώνη ασφαλείας. Τα πόδια μου όμως; Η σύγκρουση είχε παραμορφώσει το όχημά μας και κάπου μέσα σε αυτήν την παραμόρφωση βρίσκονταν πιασμένα τα πόδια μου. Ευτυχώς δεν με πονούσαν, που πήγαινε να πει ότι δεν ήταν χτυπημένα. Άρχισα να στρίβω από δω κι από κει ώσπου ένοιωσα να ελευθερώνεται το ένα. Χρησιμοποιώντας το για αντίσταση κατάφερα να βγάλω και το άλλο. Η Εβελίνα δεν θα πίστευε στ’ αυτιά της όταν θα τα άκουγε αυτά.

Η Εβελίνα. Μα για στάσου! Η Εβελίνα δεν είχε μείνει πίσω σήμερα. Ήθελε ντε και σώνει να έρθει μαζί μου.

-ΕΒΕΛΙΝΑΑΑΑΑ, άρχισα να φωνάζω σαν τρελός, προσπαθώντας να βγω από την στραπατσαρισμένη θέση μου.

-Εβελίνα με ακούς; 

Άκουσα ένα βογγητό κάπου μέσα στον καπνό που φαινόταν να πυκνώνει.

-Έρχομαι, μην φοβάσαι. Έρχομαι να σε βγάλω, της φώναξα και σύρθηκα  κοντά της. Την είδα να τρίβει τα μάτια με τα χέρια της. Άρχισε να βήχει μανιασμένα.

-Τι έγινε; Τι πάθαμε; Ψέλλιζε όσο έλυνα και την δική της ζώνη.

-Προσπάθησε να ξεπιαστείς. Πρέπει να βγούμε από δω μέσα.

Όταν τα καταφέραμε να απεγκλωβιστούμε από το στραπατσαρισμένο μας όχημα, πιαστήκαμε από τα χέρια κι αρχίσαμε να τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μας πήγαιναν τα πόδια μας. Δεν είχαμε απομακρυνθεί περισσότερο από εκατό μέτρα όταν ακούσαμε την έκρηξη. Ήταν ένα εκκωφαντικό σκραμπαντάο που τίναξε ένα κύμα ζέστης και διαλυμένων εξαρτημάτων ως εμάς κι ένα γύρω στο ξέφωτο. Ευτυχώς που είχαμε στουκάρει σ’ ένα  ξέφωτο κι έτσι δεν πήρε φωτιά το δάσος.

Ναι, βρισκόμασταν σ’ ένα δάσος. Ένα σκοτεινό και τεράστιο δάσος που απλωνόταν μπροστά και γύρω μας, όσο μπορούσε να φτάσει το μάτι.

Κάτω και αριστερά, αρκετά μακριά από εμάς, μπορούσαμε να διακρίνουμε τις σκεπές από τους πυργίσκους ενός τεράστιου σπιτιού. Έμοιαζε με καστρόσπιτο, απ’ αυτά που διαβάζεις στα παραμύθια, με τις μαγεμένες πριγκίπισσες και τους ιππότες τους.

Στα δεξιά βρισκόταν ένα χορταριασμένο μονοπάτι που φαινόταν να οδηγεί κατ’ ευθείαν σε ένα αγροτόσπιτο, μάλλον εγκαταλελειμμένο, καθώς δεν φαινόταν να υπάρχει ψυχή έξω στις αυλές του. Ούτε άνθρωπος, ούτε ζώο κανένα.

Με τα αυτιά μας βουλωμένα από την έκρηξη, τα μυαλά μας να βουίζουν από τον πονοκέφαλο και τα γόνατά μας να τρέμουν από την τρομάρα, πήραμε διστακτικά το δρόμο για…

Η ομάδα καλείται να συζητήσει γι’ αυτό που άκουσε και να χτίσει τους δύο χαρακτήρες, να τους δώσει υπόσταση και θέση μέσα στην ιστορία. Επίσης θα πρέπει να δημιουργηθεί όλο το  ΠΡΙΝ της υπόθεσης, το παρελθόν της δηλαδή που είναι και η βάση για να δημιουργηθεί το μέλλον της. Κατόπιν η ομάδα θα προβεί στη δημιουργία του ΜΕΤΑ της ιστορίας …